در استان گلستان به‌تبع حضور اقوام مختلف، با گویش‌های متعددی روبرو هستیم که هریک ویژگی‌های منحصربه‌فردی دارد، از جمله گویش اِسترآبادی (گرگانی) که در شهر گرگان و تعدادی از روستاهای اطراف به آن تکلم می‌شود. پس از بررسی سیر تاریخی زبان‌های ایرانی، می‌توان گفت گونۀ (گویش) استرآبادی بازمانده‌ای از زبان ایرانی غربی یعنی فارسی میانه (پارسیک-پهلوی ساسانی) است که هنوز رد پایی از پارتی (پهلوانیک) در این گویش مشاهده می‌شود و با فارسی دری ارتباط تنگاتنگی دارد. گویش استرآبادی امروزی در استرآباد و روستاهای مجاور نیز محصول گذر زمان بر روی این گونه و وجود تعدادی از واژگان قرضی از زبان‌های ترکی، طبری و روسی است.
گویش استرآبادی، به‌ویژه در سطوح آوایی و واژگانی، تفاوت‌های قابل ملاحظه‌ای با زبان فارسی دارد که می‌توان بر اساس معیارهای جهانی، به آن گویش استرآبادی گفت. واژگان و مفاهیمی که در گویش استرآبادی وجود دارند، علاوه بر مفاهیم مشترک با زبان‌های دیگر، شامل مفاهیمی هستند که به لحاظ نوع زندگی کشاورزی، باغداری و دامداری دارای تنوع است. به‌طور مثال مفاهیمی برای انواع باران و یا نام‌گذاری انواع برنج یا مرکبات، به دلیل اهمیت آن در منطقۀ شمال کشور است. همچنین به دلیل حضور اقوام مهاجر و برخوردهای زبانی، به‌طور طبیعی تعدادی از واژگان و مفاهیم قرضی وارد گویش استرآبادی شده که به مرور زمان، ویژگی‌های آوایی آن با این گویش تطبیق داده شده است.
امروزه در حدود ۷هزار زبان در دنیا وجود دارد که بسیاری از آن‌ها به دلیل کاهش تعداد گویشوران یا بی‌علاقگی نسل‌های جوان در استفاده از گویش بومی منطقه یا به دلیل جهانی‌شدن جوامع و رونق زبان‌های کشورهای رشد یافته، در معرض نابودی و فراموشی هستند. در سال‌های اخیر با توجه به مشخص شدن اهمیت حفظ گویش‌های در خطر، تلاش‌هایی از طرف صاحب‌نظران و فعالان فرهنگی انجام شده که چاپ کتاب (نرمه خُل، اوسانه زندگی، چمبلوک و...)، مجموعه‌های شعر و آلبوم‌های موسیقی فولکلور، برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی، برپایی جشن‌های بومی و وجود کانال‌ها و صفحات اجتماعی دنیای مجازی از جمله این تلاش‌هاست.
در پایان لازم است به این مطلب اشاره‌ای داشته باشیم که در گذشته مناطقی که به گویش استرآبادی، سخن می‌گفتند، بسیار وسیع‌تر از امروز بوده، اما به دلیل مهاجرت اقوام، تعداد گویشوران و مناطق گویشی کاهش‌یافته و هم‌اکنون منحصر به شهر گرگان (استرآباد) و چندین روستای اطراف آن است. متأسفانه در همین مناطق گویشی نیز، به دلیل کهولت سن گویشوران و عدم استفاده این گویش از سوی نسل جوان و حضور غالب فارسی معیار در منطقه، گویش استرآبادی در معرض فراموشی قرارگرفته است.
عدم ثبت و نگهداری این گویش و عدم برنامه‌ریزی برای آشنا کردن نسل جوان با گویش‌های ایرانی، باعث از بین رفتن آن می‌شود. بدون تردید این فرهنگ‌ها با تفکر و جهان‌بینی ایرانی اسلامی، بسیار مرتبط است و در صورت از بین رفتن آن‌ها، نسل‌های بعد دچار بی‌هویتی و عدم توانایی ارتباط با کهن‌سالان و در نتیجه به سمت فرهنگ‌های غیر ایرانی کشیده می‌شوند و در طول زمان استقلال و هویت ایرانی از بین می‌رود. به همین دلیل حفاظت و نگهداشت این عناصر فرهنگی از اهمیت خاصی برخوردار است.
با توجه به اهمیت حفظ و حراست از این گویش اصیل، اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان گلستان با تشکیل جلسات کارشناسی و دعوت از پژوهشگران این حوزه اقدام به تهیه پرونده ثبت اثر کرد و در مورخ 6 دی‌ماه 1395 در جلسه شورای عالی ثبت و تعیین حریم کشور به‌عنوان گویشی منحصربه‌فرد با گستره فرهنگی شهر استرآباد (گرگان) در فهرست آثار ناملموس کشور به ثبت رسید.
انتهای پیام/
